വെളിച്ചമേ നിന്നെ വെറുക്കുന്നു ഞാന്‍
നിന്റെ വെന്പുഞ്ചിരിയും
നിന്‍ ശുഭ്ര വസ്ത്രവും
നിന്റെ കിരണങ്ങളും
വെറുക്കുന്നു ഞാന്‍
നിന്നെ ഭയക്കുന്നു ഞാന്‍
നിന്നോടടുക്കുവാന്‍ അറയ്ക്കുന്നു ഞാന്‍
കാരണം
നീ ഒന്നും മറയ്ക്കുന്നില്ല
നീ ഉള്ളപ്പോള്‍ എനിക്ക്
കരയുവാനവുന്നില്ല
ചുറ്റുമുള്ളവര്‍ കാണുമല്ലോ....
എന്റെ പുഞ്ചിരിയുടെ ചായം
കഴുകിപ്പോയാലോ..?
നീയുള്ളപ്പോള്‍
എന്റെ ആത്മാവ്
എന്നോട് സംസാരിക്കുന്നില്ല
ചുറ്റുമുള്ളവര്‍ കേള്‍ക്കുമല്ലോ...
എന്റെ ആത്മാവിന്റെ സ്വരം
അവര്‍ തിരിച്ചറിയാതിരുന്നാലോ?
നീയുള്ളപ്പോള്‍
എനിക്ക് ഹൃദയം തുറക്കുവനാവുന്നില്ല
നഷ്ടപ്പെടലുകള്‍ തീര്‍ത്ത
ചോരച്ചാലുകള്‍
മറ്റുള്ളവര്‍ കാണുമല്ലോ...
ചെമ്പരത്തിപൂവായി തെറ്റിധരിചെക്കാം.
പക്ഷെ..
അതെ എന്റെ ഹൃദയമല്ലാതാവുന്നില്ല....
നിന്റെ കിരണങ്ങള്‍ക്ക് പോലും
എന്റെ ഉള്ളു വെളിപ്പെടുത്താനാവുന്നില്ല..
കാരണം..
അവിടെ നിറയെ മുറിപ്പാടുകളാണ്...
ഇനിയും ഉണങ്ങാത്തവ...
വെളിച്ചമേ നിന്നെ വെറുക്കുന്നു ഞാന്‍
നിന്നെ ഭയക്കുന്നു ഞാന്‍
നിന്നോടടുക്കുവാന്‍ അറയ്ക്കുന്നു ഞാന്‍ ...
ഇരുളെന്റെ പ്രിയതോഴി ..
കാരണം
എന്റെ ഭാവങ്ങള്‍
ആരും കാണുന്നില്ല
എന്റെ ശബ്ദത്തിനു പിന്നിലെ മുഖത്തെ
ആരും അന്വേഷിക്കുന്നില്ല
എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളും എന്നെ ഭയക്കുന്നില്ല
ഇരുളിലെവിടെയെങ്കിലും
ഞാന്‍ മറഞ്ഞുപോയാലും
ആരും അറിയുകയില്ല...
No comments:
Post a Comment