പിടഞ്ഞുനരുന്നു
മനസിന്‍ ശിലകളില്‍ തട്ടി
ചിതറിയുടയുന്നു,
ഒരു കൊടുങ്കാറ്റെന്നാത്മാ
അലറി ഉഴലുന്നു,
പ്രകൃതി തന്‍ വന്യതയായ്,
ഒരു മാതാവിന്‍ രോദനമായ്
ഒരു തുള്ളി കണ്ണീരായ്
ഞാനതിനെ അഴിച്ചു വിടുന്നു
ഒടുവിലതും
അപാര നിശ്യുന്യതയി _
ലലിഞ്ഞടിയുന്നു
ഒരു പ്രളയം ,കടലലകള്‍
തലച്ചോറില്‍ നിറഞ്ഞു കവിയുന്നു
അതിനടിയിലായിരം
ജടങ്ങ്ല്‍ ചീയുന്നു
പ്രളയം ... മഹാസമാധി തന്‍
പ്രണയം ..എന്നുള്ളില്‍ നിറയുന്നു
ഞാനതിലുരുകിയൊരു
കുഞ്ഞായി ,ഗര്ഭമായ്
ഒടുവിലൊരു ഭ്രൂണമായ്
ഉണര്‍വ് കാക്കുന്നു
